Luke 15

3 parables to tell us the same message so it must be very important:

1)     Parable of the Lost sheep

Luke 14:35

Now the tax collectors and sinners were all gathering around to hear Jesus. 2 But the Pharisees and the teachers of the law muttered, “This man welcomes sinners and eats with them.”

3 Then Jesus told them this parable: 4 “Suppose one of you has a hundred sheep and loses one of them. Doesn’t he leave the ninety-nine in the open country and go after the lost sheep until he finds it? 5 And when he finds it, he joyfully puts it on his shoulders 6 and goes home. Then he calls his friends and neighbors together and says, ‘Rejoice with me; I have found my lost sheep.’ 7 I tell you that in the same way there will be more rejoicing in heaven over one sinner who repents than over ninety-nine righteous persons who do not need to repent.

Jesus was obviously dining with sinners and speaking to them. Why do sinners have ears to hear? Who are considered sinners in our society? Are they drawn to our services and messages? Are they gathering in our church to hear our messages? Why not? They were gathering around Jesus!

Any shepherd in his right mind will go find his lost sheep. The shepherd is the Lord Jesus Himself. This parable tells us that God is loving and cares for us. When God finds any lost person, He gives tender loving care and He rejoices over a lost person being found.

Shouldn’t we share the same desire to save the lost? Do we pray with the same earnestness and also share the same joy when someone came to know the Lord.

My dad came to know the Lord after many many years of praying and fasting. Then, a few days ago, my dad received Christ! I was so overjoyed and also my sons were overjoyed too!

b) Luke 15:8-10- “Or suppose a woman has ten silver coins[a] and loses one. Doesn’t she light a lamp, sweep the house and search carefully until she finds it? 9 And when she finds it, she calls her friends and neighbors together and says, ‘Rejoice with me; I have found my lost coin.’ 10 In the same way, I tell you, there is rejoicing in the presence of the angels of God over one sinner who repents.”

If you have 9000.00 and lost 1000.00 wouldn’t you try to find it? Switch on the lights and search the house until you find it? Wouldn’t God also look for the lost soul as though he/she is so precious to Him? God rejoices over 1 person found and not 100 people found.

The Gospel story does not begin with us being lost but the gospel begins with us being God’s .

The Bible begins with the book of Genesis that we belonged to God. You and I belonged to God. Everyone who can be so different (race, gender)

2)     The lost son

Luke 15:11-16

Jesus continued: “There was a man who had two sons. 12 The younger one said to his father, ‘Father, give me my share of the estate.’ So he divided his property between them.

13 “Not long after that, the younger son got together all he had, set off for a distant country and there squandered his wealth in wild living. 14 After he had spent everything, there was a severe famine in that whole country, and he began to be in need. 15 So he went and hired himself out to a citizen of that country, who sent him to his fields to feed pigs. 16 He longed to fill his stomach with the pods that the pigs were eating, but no one gave him anything.

Imagine how hurt God must have felt when we wished that God is out of our lives and yet, perhaps Sunday morning we welcomed Him? The father also felt hurt when his younger son wished that his father will be died.

“When he came to his senses, he said, ‘How many of my father’s hired servants have food to spare, and here I am starving to death! 18 I will set out and go back to my father and say to him: Father, I have sinned against heaven and against you. 19 I am no longer worthy to be called your son; make me like one of your hired servants.’ 20 So he got up and went to his father.

Our joy is simply associated to the worldly things like social media (getting how many likes), cared for the friends who do not care for us. Careers, riches etc. However when the lost son came to his senses, he decided to go back to his father. Will we come to our senses like the younger son? Apart from God, we have no good thing.

“But while he was still a long way off, his father saw him and was filled with compassion for him; he ran to his son, threw his arms around him and kissed him.

21 “The son said to him, ‘Father, I have sinned against heaven and against you. I am no longer worthy to be called your son.’

Having repentant thoughts is not good enough. We must repentant actions. If we have walked away from God, it is not too late to return to God. It takes a prayer and action to return to God. Lets take a time to soak in the Father’s love in the next few sentences. The father must have longing waiting for his lost son.

But the father said to his servants, ‘Quick! Bring the best robe and put it on him. Put a ring on his finger and sandals on his feet. 23 Bring the fattened calf and kill it. Let’s have a feast and celebrate. 24 For this son of mine was dead and is alive again; he was lost and is found.’ So they began to celebrate.

He quickly restores the sonship to his lost son. The robe means “honour”, the ring means “authority” and sandals “freedom”. God also immediately restore us as children of God.

The older brother became angry and refused to go in. So his father went out and pleaded with him. 29 But he answered his father, ‘Look! All these years I’ve been slaving for you and never disobeyed your orders. Yet you never gave me even a young goat so I could celebrate with my friends. 30 But when this son of yours who has squandered your property with prostitutes comes home, you kill the fattened calf for him!

Now the story addresses the un-obviously lost. The older son sees himself “slaving” for his father. His obedience to his father was not out of love. The un-obviously lost are you and me. We preached and serve sometimes out of the “Slave” mentality and not the “Son” mentality. We boast about how much we serve as though it is chore but not done out of love.

“If Jesus preach the same message as ministers preach today, he wouldn’t have been crucified.”

Because we were setting the standards of righteousness to low and only condemn certain things. Things that we practise, we didn’t see it as a problem. If we realised that God’s standards is high, we would realise that we are sinners too.

My son,’ the father said, ‘you are always with me, and everything I have is yours. 32 But we had to celebrate and be glad, because this brother of yours was dead and is alive again; he was lost and is found.’”

Jesus does not hate the pharisees and scribes. He is pleading to them with the same love. God does not hate us even though sometimes we think that sonship has nothing to do with performance but relationship with Jesus. If we are always with God, everything that God has, it is also ours.

Application:

How consumed are we, with the desire to seek, and save the lost?

Where does the gospel story begin?

Do we have a slave mentality or a son mentality in our relationship with God?

ลูกา 15

อุปมา 3 ประการที่จะบอกเราถึงข้อความเดียวกันจึงสำคัญมาก:

1)      อุปมาเรื่อง ลูกแกะที่หายไป  

ลูกา 14:35

“ครั้งนั้นคนเก็บภาษีและ “คนบาป” มาชุมนุมกันเพื่อฟังพระเยซู 2 แต่พวกฟาริสีและธรรมาจารย์บ่นพึมพำว่า “ชายคนนี้ต้อนรับคนบาปและร่วมรับประทานกับพวกเขา”

3 พระเยซูจึงตรัสคำอุปมาให้พวกเขาฟังว่า 4 “สมมุติว่าพวกท่านคนหนึ่งมีแกะหนึ่งร้อยตัวและตัวหนึ่งหายไป เขาจะไม่ละแกะทั้งเก้าสิบเก้าตัวไว้กลางทุ่ง แล้วไปตามหาแกะตัวที่หายไปนั้นจนกว่าจะพบหรือ? 5 เมื่อเขาพบแล้วก็แบกแกะนั้นใส่บ่าด้วยความชื่นชมยินดี 6  และกลับบ้าน จากนั้นเขาก็เรียกมิตรสหายและเพื่อนบ้านมาพร้อมกัน และกล่าวว่า ‘มาร่วมยินดีกับเราเถิด เรา ได้พบแกะตัวที่หายไปนั้นแล้ว’ 7 เราบอกท่านว่าทำนองเดียวกัน ในสวรรค์จะมีความชื่นชมยินดีในคนบาปคนหนึ่งซึ่งกลับใจใหม่ มากยิ่งกว่าในคนชอบธรรมเก้าสิบเก้าคนซึ่งไม่ต้องการกลับใจใหม่”

เห็นได้ชัดว่าพระเยซูกำลังรับประทานอาหารกับคนบาปและตรัสกับพวกเขา  ทำไมคนบาปถึงมีหูไว้ฟัง? ใครบ้างที่ถือว่าเป็นคนบาปในสังคมของเรา? พวกเขาดึงดูดบริการและข้อความของเราหรือไม่? พวกเขารวมตัวกันในคริสตจักรของเราเพื่อฟังข่าวสารของเราหรือไม่? ทำไมจะไม่ล่ะ? พวกเขากำลังรวมตัวกันรอบ ๆ พระเยซู!

ผู้เลี้ยงแกะที่ถูกต้องในใจของเขา จะไปหาแกะที่หลงหายของเขา  คนเลี้ยงแกะคือองค์พระเยซูคริสต์เจ้าเอง  อุปมาเรื่องนี้บอกเราว่าพระเจ้ารักและห่วงใยเรา  เมื่อพระเจ้าพบผู้หลงหาย พระองค์ทรงประทานความรักอันอ่อนโยนและทรงยินดีที่ได้พบผู้หลงหาย

เราควรจะแบ่งปันความปรารถนาเดียวกันเพื่อช่วยผู้หลงหายไม่ใช่หรือ?  เราจะอธิษฐานอ้อนวอนด้วยความจริงใจเช่นเดียวกัน และแบ่งปันความปีติเดียวกันเมื่อมีคนมารู้จักพระเจ้า

พ่อของผมมารู้จักพระเจ้าหลังจากที่ผมอธิษฐานอ้อนวอนและอดอาหารมาหลายปี  เมื่อไม่กี่วันก่อน พ่อของผมรับพระคริสต์!  ผมมีความสุขมากและลูกชายของผมก็มีความสุขด้วยเช่นกัน!

b) ลูกา 15:8-10 ““หรือสมมุติว่าหญิงคนหนึ่งมีเหรียญเงินสิบเหรียญ และหายไปเหรียญหนึ่ง หญิงนั้นจะไม่จุดตะเกียงกวาดเรือนและค้นหาอย่างถี่ถ้วนจนกว่าจะพบหรือ? 9 และเมื่อพบแล้ว นางก็เรียกมิตรสหายและเพื่อนบ้านมาพร้อมหน้ากันและกล่าวว่า ‘มาร่วมยินดีกับเราเถิด เราได้พบเหรียญที่หายไปนั้นแล้ว’  10 เราบอกท่านว่าในทำนองเดียวกัน จะมีความชื่นชมยินดีท่ามกลางเหล่าทูตสวรรค์ของพระเจ้าในคนบาปคนเดียวซึ่งกลับใจใหม่”

หากคุณมี 9000.00 และหายไป 1000.00 คุณจะไม่พยายามหามันเลยหรือ เปิดสวิทช์ไฟและค้นบ้านจนกว่าคุณจะเจอหรือไม่ พระเจ้าจะไม่ทรงมองหาจิตวิญญาณที่หลงหายไปราวกับว่าเขา / เธอมีค่ามากสำหรับพระองค์ พระเจ้าชื่นชมยินดีมากกว่า 1 คนที่พบ และไม่พบ 100 คน

เรื่องราวของพระกิตติคุณไม่ได้เริ่มต้นจากการที่เราหลงหาย แต่พระกิตติคุณเริ่มต้นจากการที่เราเป็นของพระเจ้า

พระคัมภีร์เริ่มต้นด้วยหนังสือปฐมกาลที่เราเป็นของพระเจ้า  คุณและผมเป็นของพระเจ้า  ทุกคนที่สามารถแตกต่างกันได้ (เชื้อชาติ เพศ)

2)    บุตรที่หลงหาย  

ลูกา 15:11-16

“พระเยซูตรัสต่อไปว่า “ชายคนหนึ่งมีบุตรชายสองคน  12 บุตรชายคนเล็กพูดกับบิดาว่า ‘บิดาเจ้าข้า ขอยกสมบัติส่วนของข้าพเจ้าให้ข้าพเจ้าเถิด’ ดังนั้นบิดาจึงแบ่งทรัพย์สมบัติของตนให้บุตรทั้งสอง

13  “ต่อมาไม่นาน บุตรชายคนเล็กนี้ก็รวบรวมสมบัติทั้งหมดของตนแล้วไปเมืองไกล และผลาญทรัพย์ของตนด้วยการใช้ชีวิตเสเพล  14 พอเขาหมดตัว ก็เกิดการกันดารอาหารอย่างหนักทั่วแถบนั้น และเขาเริ่มขัดสน  15 ดังนั้นเขาจึงไปรับจ้างชาวเมืองคนหนึ่ง และคนนั้นใช้เขาออกไปเลี้ยงหมูในทุ่งนา  16 เขาอยากจะอิ่มท้องด้วยฝักถั่วที่หมูกิน แต่ไม่มีใครให้อะไรเขากิน”

ลองนึกดูว่าพระเจ้าต้องเจ็บปวดแค่ไหนเมื่อเราอยากให้พระเจ้าออกไปจากชีวิตเรา  แต่บางทีในเช้าวันอาทิตย์เราก็ยังต้อนรับพระองค์หรือไม่?  พ่อยังรู้สึกเจ็บปวดเมื่อลูกชายคนเล็กของเขาอยากให้พ่อของเขาตาย

““เมื่อเขาคิดขึ้นได้จึงกล่าวว่า ‘บิดาของเรามีลูกจ้างหลายคน พวกเขามีอาหารเหลือเฟือ แต่นี่เรากำลังจะอดตาย!  18 เราจะกลับไปหาบิดาของเราและกล่าวกับท่านว่า บิดาเจ้าข้า ข้าพเจ้าทำบาปต่อสวรรค์และต่อท่านด้วย  19 ข้าพเจ้าไม่คู่ควรจะได้ชื่อว่าเป็นบุตรของท่านอีกต่อไป ให้ข้าพเจ้าเป็นเหมือนลูกจ้างคนหนึ่งของท่านเถิด’  20 ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้น กลับไปหาบิดาของเขา

ความปิติยินดีของเราเชื่อมโยงกับสิ่งต่างๆ ทางโลก เช่น โซเชียลมีเดีย (จำนวนไลค์) สนใจเพื่อนๆที่ไม่สนใจเรา อาชีพการงาน ความร่ำรวย ฯลฯ แต่เมื่อบุตรชายหลงทาง เขาก็ตัดสินใจกลับไปหาพ่อ เราจะมีสติสัมปชัญญะเหมือนลูกชายคนเล็กหรือไม่? นอกจากพระเจ้าแล้ว เราไม่มีอะไรดีเลย

“แต่เมื่อเขายังอยู่ไกล บิดาเห็นเขาก็สงสาร จึงวิ่งมาหาบุตรชายแล้วสวมกอดและจูบเขา

21 “เขากล่าวกับบิดาว่า ‘บิดาเจ้าข้า ข้าพเจ้าทำบาปต่อสวรรค์และต่อท่านด้วย ข้าพเจ้าไม่คู่ควรจะได้ชื่อว่าเป็นบุตรของท่านอีกต่อไป’

มีความสำนึกผิดกลับใจยังไม่ดีพอ เราต้องกระทำการกลับใจ หากเราเดินจากพระเจ้า ยังไม่สายเกินไปที่จะกลับมาหาพระเจ้า  ต้องใช้คำอธิษฐานและการกระทำเพื่อกลับมาหาพระเจ้า  ให้เราใช้เวลาดื่มด่ำในความรักของพระบิดาในประโยคถัดไป  พ่อคงเฝ้ารอลูกที่หลงหาย

22  “แต่บิดาสั่งคนรับใช้ว่า ‘เร็วเข้า! จงนำเสื้อผ้าที่ดีที่สุดมาให้เขาสวมใส่ เอาแหวนมาสวมนิ้วของเขา และเอารองเท้ามาสวมให้เขา  23 จงนำลูกวัวขุนมาฆ่า ให้เราจัดงานเลี้ยงฉลอง  24 เพราะบุตรชายคนนี้ของเราได้ตายไปแล้วและกลับเป็นขึ้นมาอีก เขาหายไปแล้วและได้พบกันอีก’ ดังนั้นเขาทั้งหลายจึงเริ่มเฉลิมฉลองกัน

เขารีบคืนความเป็นบุตรให้กับลูกชายที่หลงหาย  เสื้อคลุมหมายถึง “เกียรติยศ”  แหวนหมายถึง “อำนาย” และรองเท้า  “เสรีภาพ”  พระเจ้ายังทรงฟื้นฟูเราทันทีในฐานะลูกของพระเจ้า

“บุตรคนโตก็โกรธและไม่ยอมเข้าบ้าน บิดาจึงออกมาขอร้องเขา  29 แต่เขาตอบบิดาว่า ‘ดูเถิด! หลายปีมานี้ข้าพเจ้าตรากตรำรับใช้ท่าน และไม่เคยขัดคำสั่งของท่านเลย แต่ลูกแพะสักตัวท่านก็ยังไม่เคยยกให้ข้าพเจ้าเพื่อเลี้ยงฉลองกับเพื่อนๆ  30 แต่เมื่อลูกคนนี้ของท่านกลับมาบ้านทั้งๆ ที่ได้ผลาญสมบัติของท่านหมดไปกับหญิงโสเภณี ท่านยังฆ่าลูกวัวขุนให้เขา!’

ตอนนี้เรื่องราวกล่าวถึงผู้ที่หายไปอย่างไม่ชัดเจน ลูกชายคนโตมองว่าตัวเองเป็น “ทาส”  เพื่อพ่อของเขา การเชื่อฟังบิดาของเขาไม่ได้เกิดจากความรัก  ที่หายไปอย่างเห็นได้ชัดคือคุณและผม บางครั้งเราเทศนาและรับใช้ด้วยความคิดแบบ “ทาส” ไม่ใช่ความคิดแบบ “บุตร”  เราโอ้อวดว่าเรารับใช้เหมือนเป็นงานบ้านแต่ไม่ได้ทำเพราะความรัก

“ถ้าพระเยซูเทศนาแบบเดียวกับที่ผู้รับใช้เทศน์สอนในวันนี้ พระองค์คงไม่ถูกตรึงที่กางเขน”

เพราะเราตั้งมาตรฐานความชอบธรรมให้ต่ำลงและประณามบางเรื่องเท่านั้น  สิ่งที่เราฝึกฝน เราไม่ได้มองว่าเป็นปัญหา  หากเราตระหนักว่ามาตรฐานของพระเจ้านั้นสูง เราจะตระหนักว่าเราเป็นคนบาปด้วย

“บิดากล่าวว่า ‘ลูกเอ๋ย เจ้าอยู่กับพ่อตลอดมา และทุกสิ่งที่พ่อมีก็เป็นของเจ้า  32 แต่ที่เราต้องเฉลิมฉลองและยินดีกัน เพราะน้องคนนี้ของเจ้าได้ตายไปแล้วและกลับเป็นขึ้นมาอีก เขาหายไปแล้วและได้พบกันอีก’

พระเยซูไม่ได้เกลียดชังพวกฟาริสีและพวกธรรมาจารย์  เขากำลังอ้อนวอนพวกเขาด้วยความรักแบบเดียวกัน  พระเจ้าไม่ได้เกลียดชังเรา แม้ว่าบางครั้งเราคิดว่าความเป็นบุตรก็ไม่เกี่ยวอะไรกับการปฎิบัติ แต่ความสัมพันธ์กับพระเยซู  ถ้าเราอยู่กับพระเจ้าเสมอ ทุกสิ่งที่พระเจ้ามี มันก็เป็นของเราด้วย

การประยุกต์ใช้:

เรามีความปรารถนาที่จะแสวงหาและช่วยผู้หลงหายมากแค่ไหน?

เรื่องราวพระกิตติคุณเริ่มต้นที่ไหน

เรามีความคิดแบบทาสหรือความคิดแบบบุตรในความสัมพันธ์ของเรากับพระเจ้าหรือไม่?